mánudagur, mars 15
jæææææjaEins og við vitum öll er lífið ekki eintómur dans á rósum, gönguferð í garðinum eða auka rjómi á kökunni. Ég ætla af því tilefni að segja bestu raunasögu í heimi, hér og nú:
Ég og Valgerður Gvendólína Sverrisdóttir höfum tekið ástfóstri við tónlistarmanninn Damien Rice og erum búnar að bíða lengi eftir því að hann komi hingað og syngji sig inn í hjörtu okkar í eigin persónu.
Um daginn var byrjað að selja miða á tónleikana hans og við hugsuðum samtímis: "Jésús, hlaupum niðrí bæ og kaupum okkur fokking miða!" Akkúrat þá kom elsku hjartans vinur minn hann Pétur Sæmundur Guttormsson og laug því að okkur að miðinn væri á þrjúþúsundogníuhundruðalltofmikiðkall. Þá sögðum við Vala: "Æ vá maður, sofum á þessu, ha!" Svo sváfum við, vöknuðum, tannburstuðum okkur og fórum í skólann og hittum Pétur sem sagði okkur að hann hefði bara verið að djóka pínu og miðinn kostaði bara tvöogníu eftir alltsaman. Svona vorum við Vala þá: "Jééédúddamía GETUR EINHVER KEYRT OKKUR HEIM TIL ALDÍSAR OG NÁÐ Í PENING OG FARIÐ MEÐ OKKUR Í SKÍFUNA TIL AÐ KAUPA MIÐA Á DAMIEN RICE AGAGABALEHBLA HJÁLP HJLÁLKAEH, Í DAG, Í DAG KRAKKAR ÞETTA ER SPURNING UM LÍF EÐA DAUÐA!"
Þá kom aðvífandi gulldrengurinn Jón Bjarni Elskulegurson og sagði "ókei, stelpur ef þetta er e-ð möst...þá skal ég skutla ykkur beibís." Og við sögðum: "ókei, einn, tveir og byrja."
Svo fórum við, plögguðum péning og vorum að keyra framhjá skífunni að reyna að gera upp við okkur hvort við ættum ekki bara að stoppa umferðina á Laugaveginum, hlaupa inn, plögga miða og útí bíl aftur og lifa hamingjusamar til æviloka en Jobbi sagði: "neeei maður, við leggjum bara og röltum þetta, við höfum ekkert nema gott af því"
Við slógum til, lögðum ólöglega, fengum okkur gönguferð í góða veðrinu, svifum inn í skífuna og sögðum dreymandi röddu við afgreiðslubeibíið: "hei beibí, tvo miða á Damien takk." og beyglan sagði þá eins og ekkert væri: "öööö...þessir þarna sem eru að labba út voru að kaupa seinustu tvo miðana."
Lífi okkar var lokið. Við fórum að gráta og öskruðum: "Hverjum þarf maður að sofa hjá til að fá miða???" Konan í skífunni sýndi okkur nákvæmlega enga samúð. Vala tók sig til í andlitinu og sagði við hana: "Sko....ef einhver deyr........getum við ekki fengið að skilja eftir númerin okkar og þið plöggið þessu bara?" Svo tókum við okkur einn post-it og skrifuðum: "Gerum hvað sem er fyrir Damien Rice miða...Aldís og Vala."
Daginn eftir var hring í mig og hér kemur samtalið:
-halló
-já....Aldís
-yessss maður
-já sæl, Ólafur hérna, ég er að hringja frá skífunni (hjartastopp, skífan, jésús símon pétur!). Mér var sagt að þú værir til að gera hvað sem er fyrir Damien miða...
-uh öh bleah...
-ég ætla nú ekki að ganga svo langt, en...ég á hérna tvo miða ef þú kemur fyrir kl. 6!
-ókeibæégeraðkoma
Svo mætti ég á svæðið og beyglan frá því deginum áður fór að hlægja að mér en ég sagði: "tvo miða" Svo lítur upp frá afgreiðsluborðinu mesti hot sweet loving hunk of a loving man í heimi og segir: "ert þú Aldís?" "jiiiiiiiiiiá maður!" beyglan: "hún var bara tilbúin að gera hvað sem er fyrir miða hahaha!" sætisæti: "já, ég veit enda er ég ennþá með númerið hennar!"
Góð saga!
Ég man ennþá hvernig það var þegar ég drakk goslaust sprite í fyrsta skiptið. Þá var ekki aftur snúið!!!
Aldís skrifaði sögu klukkan 15:02
Comments:
Skrifa ummæli