mánudagur, apríl 26
Fyrstu kynni:Þegar Vera var lítil var hún óþolandi. Í raun var hún svo yfirþyrmandi ónotaleg að dag einn sendi pabbi hennar hana útí Lukkustjörnu með peninga og sagði henni að gjöra svo vel að fá sér karamellur.
Vera hélt af stað með nesti og nýja skó, en leið hennar lá framhjá Holtaborg, þar sem ég átti einmitt mitt annað heimili þá dagana.
Vera Knútsdóttir gekk í sínu mesta sakleysi þegar allt í einu var kallað á hana, eins og frá himnum ofan: "Hei, þú!". Vera leit við og sá mig, hinumegin við Holtaborgar-grindverkið, og valhoppaði til mín. Ég spurði hana hvert leið hennar lægi og hún svaraði mér því að hún væri að fara að kaupa sér karamellur. "Má ég sjá peningana þína?", sagði ég þá. Hún sýndi mér um hæl fimmkallana sína tvo og mér var að auðvitað ekki til setunnar boðið og skipaði um leið: "farðu og kauptu tvær karamellur, komdu svo til baka og gefðu mér aðra." Að sjálfsögðu gerði Vera eins og henni var boðið og sneri úr Lukkustjörnunni með tvær gúmmilaði-karamellur og rétti mér aðra. Þá þakkaði ég pent fyrir mig og fór mína leið.
Góð saga!
Ástarjátningin:
Pétur var að spjalla við systur sína Guðrúnu við matarborðið um daginn þegar hún spurði hann: "Hei...þú veist, vinkona þín....þessi rauðhærða með freknurnar....heiti hún ekki Erla?" Pétur sagði henni þá að það væri tóm tjara, hún héti Vera. "Æ já, ég rugla þeim alltaf saman" sagði Guðrún. "En ég rugla aldrei Aldísi saman. Hún er einkavinkona mín!"
Mjög góð, hjartnæm saga!
Aldís skrifaði sögu klukkan 15:51
Comments:
Skrifa ummæli