laugardagur, júlí 8
Je beibís.Ég er nýkomin heim frá Danmörku. Það er ekkert rosalega merkilegt, ég var alltaf sveitt og ég sá Bob Dylan. Hann er svo gamall að ég hélt að hann mundi deyja á sviðinu. Ég hefði fegin viljað sjá Bob Saget í staðinn.
Það er merkilegra að segja frá því þegar ég mælti mér mót við Erluna mína á Norreport. Við stóðum sitthvoru megin við götuna í hálftíma áður en við sáum hvora aðra. Erla nennti ekki að koma með mér í strætó en þar missti hún af lestinni, þ.e.a.s. skemmti-lestinni. Þessi strætóferð var sú skemmtilegasta í heimi.
Vagninn fylltist af fólki á stöðinni minni. Strætóbílstjórinn byrjaði allt í einu að tala í kallkerfið: ,,Góðir farþegar, þetta er bílstjórinn ykkar Knut Hansen sem talar. Við erum lögð af stað upp Norrebrogade á 20 km hraða og mun ferðin aukast eftir hverja stoppistöð".
Þá fóru allir í strætó að hlægja og þegar við keyrðum brúna yfir vatnið þá hélt gæjinn áfram: ,,Ef þið horfið yfir vatnið á vinstri hönd, sjáið þið gullfallegann sólarglampann á vatninu, horfið aðeins lengra þá er þar runni, grænt hús og svo blátt hús, þar býr móðir mín".
Þetta fannst mér og ferðafélögum agalega fyndið. Ekki lét vagnstjórinn þar við sitja, hélt áfram og benti okkur á Kebab stað sem hann hafði farið á og fengið miður góðann mat. Við áttum að gjöra svo vel að sniðganga þann stað.
Arabi fór inn í vagninn meðan hann stóð í hávaða rifrildi við vinn sinn á götunni á arabísku. Allir í strætó fylgdust með, bílstjórinn beið þar til þeir höfðu lokið sér af, lokaði hurðinni og kallaði upp: ,,Við þökkum þeim fyrir gott innlegg".
Hann lét okkur einnig vita af því að þó þessi vagn þætti ekki ýkja merkilegur þar sem hann áði ekki á Kastrup, hefði hann hug á að keyra fram og til baka þessa götu allann daginn, halda uppi góðri stemmningu og bað okkur vel að njóta. Þá hugsaði ég með mér að ég hefði ekkert mikið betra að gera þennann seinasta dag í Kaupmannahöfn og gæti allt eins verið í strætó nokkrar ferðir í viðbót. Svo hugsaði ég: ,,Nei..." og fór út.
Góð saga!
Sama kvöld og þessi skemmtiferð átti sér stað fór ég með Erlu á Hjálma tónleika í Kristianíu. Áður en við fórum inn hittum við fyrir nokkra vini hennar, þar á meðal Eddý sem hafi góða sögu að segja. Ég tek mér það bessaleifi að hafa hana hér eftir:
Hún stóð einu sinni í röð fyrir utan Hverfisbarinn, sem hún fer ekki oft á, og var búin að bíða frekar lengi. Allt í einu treður stelpa sér fyrir framan hana. Eddý er eðlilega ekki sátt við það og lætur hana vita að hún sjálf hafi þegar beðið í 20 mínútur í röðinni og að þessi stelpa geti pillað sér aftast í röðina eins og hinir. Stelpan fer að ybba gogg á móti þar til Eddý verður mjög pirruð og segir: ,,Oh, ég þoli ekki þegar tíundu-bekkja smástelpur troða sér í raðir og þykjast vera e-ð." Stelpan varð sármóðguð en svarar um hæl kumpánleg á svipinn: ,,Farðu í ljós albínóinn þinn".
Góð saga!
Aldís skrifaði sögu klukkan 13:25